jueves, 31 de enero de 2013

Buenos Aires

A punto de terminar el enero porteño, me queda lejos ya el 20 de noviembre, aquí en Buenos Aires son las 13.09 h, el sol aprieta a treinta y cuatro grados entre Sarmiento y Maipú donde dí con mis huesos hace ya doce días que se han ido como un disparo tan urgente que todavía no me ha dejado respirar el aliento de esta bella mujer que es Buenos Aires.

Realmente no sé por donde comenzar mi humilde texto para descubriros su magia, no es fácil de entender sin mirarle a la cara; roza lo invivible y lo insustituible no sólo por su verano y por el calor asfixiante que desprende su piel sino por esa dulce chulería que gusta de usar su alma, la clase que tienen sus mujeres desfilando por la calle le echa una mano para hacerla más linda pero a Baires la podría comparar con un@ artista, tiene ese "algo" que nadie sabe que es pero que la diferencia del resto, eso es lo que es para mí Buenos Aires, una artista con forma de mujer, es ese tango tan bien bailado, ese bandeoneón que canta llorando, ese Gardel con sombrero, el Charly de su locura, la 9 de Julio en su Enero, el Spinetta y su muchacha, el recuerdo de O Incio en su falda y un gallego que llora porque tiene miedo a marcharse, eso y la flaquita de Cartagena es lo que está dejando huella en mi tinta, en mi música y en "El tango feroz" de mi garganta.


Buenos Aires a 31 de enero de 2013 son as 13.47 hora porteña.

viernes, 25 de enero de 2013

Letras con Música








O rostro doce dunha muller non concreta, un bico de pedra, un eterno viaxeiro hacia ningún ou algún lugar, unha tarde de inverno nunha praia sen testemuña, un café compartido coa penumbra confidente, o son do premer das teclas dunha antiga máquina de escribir nun cuarto esquencido…
Estas poderían ser algunhas das múltiples imaxes evocadas o sumerxirme nas túas letras. Escollín fotos miñas para facer palpables dalgún xeito para ti, esas visións tan idílicas como sosegadas, establecendo tamén, certa interconexión entre as túas verbas cantadas e as instantáneas que vou “espoliándolle” ó mundo. Porque si, porque se me veu á mente tal asociación e porque me prestou materializala.

E é que se teño que definir nunha soa verba o sentir xeral ó escoltarte, esa sería SERENIDADE. Pode semellarche un absurdo, ata pode non gustarche causar ese efecto, mais, a lo menos no meu caso, excepto en intres nos que é prefireble non pensar e nesa búsqueda se opta por unha música máis ruidosa, menos íntima… sempre aposto por aquela outra que me transmite a calma precisa para usala como refuxio, desfrutala e “voarme” da realidade por un intre. A túa vai sobrada neste fin e iso para min, sen maior pescuda, di moitísimo ó teu favor como profesional do arte das musas.

Aínda así, veña!, voume animar a profundizar un pouco nela dándoche humilde opinión, xa que niso consistía a miña parte no intercambio pactado entre os dous.

Continuo sendo sincera se confeso que despois de verte/escoitarte nos vídeos, guitarra en man, armónica “en boca” de por veces, e a túa voz “espida”  nese escenario, sen ningún outro tipo de acompañamento, todiño o demáis é… superfluo. Quero dicir con isto que en directo, só cos elementos que che acabo de mencionar, chegas tan fondo -non teño reparo en admitir que me abraiaches e para ben- que o traballo de estudo, por moi bo que sexa –e disto evidente, non entendo nadiña- nunca parece superar o cantar libre, sen adornos, carente de artificio. É unha percepción compartida co facer de máis artistas do gusto, manía se queres, son amiga da sinxeleza. Menos sempre é máis. (Cobizo un acústico estando presente de xeito físico, como non…)

Perdoa se me amosei osada. O que non resulta osado dicir é que ti superaches o meu reto -musicalmente falando- con moi boa nota. E aseguroche que a honestidade é a "marca" de todo o exposto, para o bo, que é case todo; para o malo, que como observas é ben menos.

Quedóuche claro o tema que tes que preparar para que eu o poida saborear en exclusivo directo e con exclusiva adicación? Lembra que tes un contrato verbalmente "asinado" comigo. Despois diso, senón me convences xa podes "marchar que tes que marchar" ;-) ...

Unha aperta e a seguir disfrutando da cidade da furia.
Bicos Xabier. 

viernes, 18 de enero de 2013

Palabras para Bolivia.


MI PAÍS (Bolivia)
Este país tan solo en su agonía,
tan desnudo en su altura,
tan sufrido en su sueño,
doliéndole el pasado en cada herida.
Su nostalgia se pierde
más allá de la piedra;
su metal designado estuvo ya en la sangre,
ardiendo en el destino de su nombre.
De donde el río oscuro
que hace a su rostro duro como el aire,
hondo como el silencio de Ias rocas?...

Este país sin nadie que acompañe
su tristeza,
sin mano que detenga
el viento de odio
que corre por sus calles.

En sus mejillas
hay lágrimas que bajan solitarias,
imágenes que horadan su pupila,
despavorido asombro de la historia.

Su corazón oculto
se ha gastado en la muerte;
sólo queda un hueco,
una negra caverna de gusanos.

Este país tan mío,
ha descendido al fondo de la pena...


Asì lucen estos versos del poeta Boliviano Gonzalo Vásquez Mèndez, he tenido que copiar todo el poema porque me parece extraordinario, realmente es la descripción perfecta si la hermanamos con una frase de “Animal de ciudad” un grupo rock muy reconocido aquì y que tengo el privilegio de tener como amigos, cantan refierièndose a Santa Cruz: “…Es una ciudad adolescente…”; pero por momentos todo el país parece adolescente.

Bolivia, tan solo en su agonía, tan desnudo en su altura, tan sufrido en su sueño, doliéndole el pasado en cada herida… es maravilloso, ojalà tarde mucho en americanizarse o mirarse en el desastre europeo, le falta para seguir los pasos del mundo pero ojalà sea el mundo quien pierda un poco paso.

Me voy feliz, con ganas de volver, dejo amigos, esperanza y un poquito de mi mùsica, me llevo un trocito de alma de este paìs que aunque llora y ríe en silencio luce mirada valiente, sencilla y transparente y que ha tenido el valor de decirle al pueblo que la coca cola està llegando a su fin y que lo siguiente es el reinado del Mocochinchi (bebida tradicional boliviana).
Esto amigos y bajo mi punto de vista… es lo que màs se parece a un paìs donde se miran a sí mismos, donde luchan por su realidad y donde las mentiras son mentiras de verdad.

Sí, me voy de aquí sin visitar Uyuni, otra maravilla del mundo pero ni el tiempo ni el dinero me respetan así que, será para la próxima.

Mañana a las 17.30h. levanto el vuelo hacia una ciudad que ardo en deseos de pisar, de robarle un cachito de ese tanto que dicen que tiene, Buenos Aires me espera el domingo por la mañana y tengo tantas ganas de ella que me erizan la piel las horas que me faltan para llegar y levantarle la falda.

Nos besamos desde Baires.

Salud!!

Santa Cruz (Bolivia) viernes 17 de Enero de 2013 son as 10 da mañá.

martes, 8 de enero de 2013

La Paz, ben de altura.

La Paz; esa ciudad que vive màis cerca do ceo que da terra con nombre e aspecto tranquilo con aire un chisco desordenado e onde andar a correr asfixia, e certo, a ciudad està a 3700 metros de altitud e a min polo menos afèctame; viña advertido que a xente era tìmida pouco faladora e moi reservada...pero amigos para min moi ben digamos que... rebièn! encontreime con xente encantadora e... a mùsica è moi importante eiquì, hasta comprei un charango que prometo saber tocar...

Das cousas que màis me gustan de Bolivia...è que moi barato, polo menos na Paz, podes comer por vinte bolivianos (unhos dous euros e pouco...) podes tomar un jack daniels por vintesete, està ben, que pasa... que cheguei fai tres días e xa necesito cambiar, esperarei hasta o viernes porque mañà teño unha reuniòn pra poder tocar eiquì asi que debo de esperar, non è moi grande...a ver... non é coma Goo, ten case un millòn de habitantes pero xa a repasei e non è o meu lugar pra vivir, gùstame pra visitar e pra cantar pero non para vivir.  Outra cousa moi distinta è o hostel onde estou hasta mañá, púdome quedar a cabeza ben descansada... mimadriña vaia descontrol, chámase Loki pero deberíanlle cambiar a "i" por unha "o" tería o nombre que merece, còntovos esi por encima pa que vos riades por non chorar.

Cheguei o viernes a verdà por casualidad aìnda que o meu inconsciente sabìa que era fin de semana e podìa ser unha boa opciòn chegar e tomar unha cerveciña e contar un conto con calquera que estuvera por alì e asì seguir aprendendo cousas; chego polas dez da noite e na recepciòn habìa un pila rapaces e rapazas... esi coma min pero de dezaoito a vinteùn anos mais ou menos...jiji! a verdà e que xa no me gustou un carallo porque aínda que sabedes que eu de festa compìtolle a calquera aínda que teña vinte...de momento claro, pero non me gustou porque non ando buscando eso, preciso dalgùn xeito estar moi a gusto,sin nadie que me acelere e moi na miña idea, pois o caso e que fixen o Check in (que ben me quedou eso, é que ahora sei idiomas ou que pensas...) sí o ingreso, deixei a mochila na habitación e dispúxenme a refrescarme cunha paceña, enténdaseme ben...unha cerveza, subo ò bar e.....buuuuuu... as hormonas andaban en bicicleta pero moi á prisa...unha barbaridá, eu con cara de circustancia pido a cerveza,  na barra dúas camareras e dous individuos que dos catro non se sabìa cal deles era o que máis dosis de cocaìna levaba na cabeza...pero onde carallo me metìn!!!... pùxenme a falar cun Chileno que tiña a misma cara ca min...sì, esa como de que carallo fago eiquì (non sei en chile como dice eso...) pero que pensaba o mismo ca min seguro...acabei a cerveza a correr e funme deitar...eran polas doce da noite e o viaxe hasta eiquì fora...deixèmolo en pesado.

Erguinme às 9 da mañá e salín ver o pueblo e moi ben, xa vos dixen... entrañable, distinto..., estuven todo o dìa por eí, nun comentario puxen que unha señora me advertiu dun peligro...pois esí rápido cóntovos que era unha zona onde o tráfico de drogas e armas xogaba en primeira división...entendido?...jj! sí foi boa idea non achegarse; volvín "al lugar de las noches perdidas...y los días también...) eran as sete da tarde... era sábado e a verdá e que a min prestàbame tomar unha copa e ver a noite paceña pero non no hostel...entrei e na recepción se a noite anterior había dez rapazes elí había cincuenta...ahá! dixen..ahora sí que se armou...funme duchar e despois fun cenar ca compañeira de litera que é du Brasil de Espiritu Santo (non terían outro nombre tamén que poñerlle ó pueblo oh!...)cenamos unha pizza ben rica por certo e volvemos, eran as nove e pico da noite, subimos ó bar e... as hormonas deixaron a bicicleta do día anterior non sei onde... aquelo era como dicen os Auténticos Decadentes un thunami hormonal...mimadriña que loucura, nin nos meus mellores tempos e despois que eu estou tolo..., xente pola barra tirando cerveza pola cabeza... eran as dez da noite!! eu decía pero logo... cando sean as 4 da mañá daranlle a volta o hostel...o caso é que tomei dous Jack Daniels que xa deixei o Dic, ahora gústame iste...por se queredes apuntar nunha berza para cando chegue jj! e marchei pa cama, si si pa cama reventábame a cabeza, teño que decir que o tema da altura é incómodo.

Chego á habitación e ...oh sorpresa!!... un pequeno durmindo na miña cama...home non me jodas...non podía ser unha pequena...en fin...vouno despertar e claro...borracho coma unha nasa...- a ver oh! érguete deí que esa a miña cama... faláballe galego íbame entender igual...deino levantado...adivinei cal era a súa cama e deiteino elí...prepárome, busco música pa durmir etc... apago a luz e ós cinco minutos sinto un ruido, saco os cascos...e... non estaba o pequeno chamando ó Julio...(vomitando pos que entendan...) canimal... e boa verdá.. . o que con pequenos se deita...xa sabedes o refrán... pero por se acaso...cagado se levanta!!! me cago no pequeno de...!! a miña cabeza no daba máis, doíame...fun chamar a da recepción, chegamos e.... un panorama maravilloso...limpou como pudo a pobre da muller pero claro quedou un cheiro toda a puta noite...estupendo, despois chegaron dúas finolis...uy que mal huele!...non huele que cheira lles dixen...non entenderon a gracia...e acabei por intentar durmir ó final conseguino, e... así acabei a noite.

Pero para mellorar todo esto onte fomos cenar Caroline e máis eu a un sitio....jujuju! que lujo, que maravilla que cousa máis genial con música en directo por supuesto, cenamos e bebemos hasta que nos cansamos por... ó cambio, vinte euros e pra rematala dous tipos dos cales xa son fan incondicional a dúas guitarras e facendo percusión cos pés e cantando salsa, boleros...que maravilla que honor escoitalos, non minto se vos digo que facía MOITOS ANOS que non vía algo tan genial, como me gustaría que os escoitarades, este jueves volven estar e por suposto que imos volver, dígovos de verdá que me pareceron tan grandes...a xente posta de pé!!!.... como disfrutamos. E...así é de momento a miña estancía boliviana, mañá me diran onde podo tocar e xa vos irei contando...

A próxima entrada será en castellano (penso...) aínda que lle collín o gusto a escribir como falo jj! estas cousas contadas en castellano non teñen gracia, a que non??,pero así poden entendelo moitos amigos que teñen a desgracia de non conocer o galego.

PD. Un día ei de facer un relato sobre as lenguas do país porque aínda que pareza incríble para o mundo sólo existen o vasco e o catalán e vasco sobre todo...eso algo quere decir...xa falaremos.


La Paz, 6 de xaneiro de 2013 son as 11 da noite.

















viernes, 4 de enero de 2013

Sentado á beira do Titicaca

" La vida hay que vivirla,
 también saberla sufrir,
   buscar quien te empuje a seguirla,
     llorarla hasta hacerla reir " .


          Puno, 4 de xaneiro son as 11.50 da mañá

jueves, 3 de enero de 2013

Me duele Perú


Quizás sea un tipo débil aunque os puedo asegurar que me estoy haciendo muy fuerte pero me vuelvo a escapar de otro país y otra cultura con millones de lágrimas en los ojos, no consigo evitarlo, hoy de nuevo tomo otro camino hacia otro lugar, me llevo cientos de historias en el corazón, miles de cosas e ideas que escribir y millones de besos y abrazos que me han acompañado por los caminos de esta tierra.

Perú es un lugar para visitar, es muy lindo como país pero no me ofrece ya nada más como cultura, creo que he respirado muy de cerca su aliento y ya es suficiente, he adivinado como son los peruan@s y debo de seguir mi bendita locura hacia el sur… que como son los peruan@s?...,lo escribiré de una forma más seria el día que no los tenga tan presentes, pero sinceramente este país me ha marcado mucho… pero mucho y con permiso…no por lo peruan@s aunque los volveré a besar si regreso.

Me encantaría ser un poco fotógrafo para inmortalizar momentos inolvidables como los de ayer a noche, pero es que soy tan desastre que ni he bajado unas escaleras para coger mi cámara y tenernos de por vida, pero bueno… os puedo asegurar que mis mejores fotografías no están ni estarán en ninguna cámara de fotos.

No me apetece escribir más, estoy triste pero se me pasará.

Un biko moi grande para todos.

Arequipa, 3 de xaneiro de 2012 son as 6 da tarde.