martes, 24 de diciembre de 2013

Vísperas de navidad

Pasan dos horas de medianoche, el veinticuatro de diciembre del año en que me volví cuerdo comienza a caminar en el calendario de las noches en vela, me encuentro en cama y a punto de vender mis pocas ganas de dormir a esta noche de viento y agua.

Hoy me he saltado la norma de usar la madrugada para llamar a las musas, sé que no escriben por encargo así que he decidido darles descanso, reconozco que estuve demasiados días pegado a su espalda y es preciso que nos separemos un tiempo. Por eso escribo temblando pero contento estas letras.

"Vuelvo a estar lejos, muy cerca pero lejos, duele verme acariciando los recuerdos del invierno de mis treinta y dos desde aquí, desde este lado, con la mente en la otra orilla", estas son las palabras que me salen una noche como hoy, vísperas de un día muy de estar juntos.

Sé que todavía no he podido abrazar a muchos amigos, pero prometo hacerlo.

Gracias a todos por regalarme sonrisas.

Decía  Jose Luis Sampedro que "la vida es un arder y el que no arde no vive", adoro la juventud que tenía este viejo. Yo, por mi parte y aunque lloviendo a mares mi intención es seguir prendido en llamas. ;)

Que disfruteis la noche de hoy!, yo lo voy hacer  :)

Buenas noches.

Goo a 24 de diciembre.

lunes, 25 de marzo de 2013

última parada y fonda en Goo (O Incio)

No era fácil pero creo que lo he conseguido, fueron cuatro meses y seis días, millones de kilómetros por tierra mar y aire, miles de experiencias que no sé si sabré contarte, cientos de personas que me hicieron volar bien alto , decenas de locuras todas consentidas, alguna lágrima de felicidad y muy pocas heridas me han llevado a sacar a relucir mi sonrisa más feliz, se me ha metido cada callecita de ese bendito continente en las venas como me dice mi amiga Patricia Angulo y es cierto,  ojalá pueda sacarlas en forma de letras de canciones.

 Vuelvo con las pilas descargadas de tristeza traigo sobredosis de felicidad, llego millonario pero sin un duro, debo muchas canciones, necesito besaros, es preciso abrazarnos.

A todos otra vez más, Gracias por no dejarme solo.

Sé que le debo un post a Lisboa y por supuesto que se lo voy a regalar en su momento.

Lisboa a 25 de marzo de 2013 son as nove da noite.

PD. O último post escribireino desde a miña Palleira, pero non sei cando ;)

domingo, 24 de marzo de 2013

Humilde rima de despedida

O cabaquinho que pón o timbre nunha Samba
 o café con leite ben cargado na cor da súa pel
 veñen cantando as cadeiras na súa fala
 pouco tempo teño pra escribilas nun papel

 Caipirinha de noite nun día de praia
 o pé dunha lúa lavada con auga
 pensan os listos que bailas sen saia
 falan os tolos sabendo o que falan

 Contan os vellos que non sabes chorar
 que te matas co demo e non deixas de rir
 sorriso de pedra dun Cristo sen altar
 noite de favela con sabor a açaí

A miña tonada pintada en galego
ca cor máis bonita nun rabo de flor
a loucura que soña con volver a facelo
que pensa e que cala ruidos de amor

 Véñenme ardendo as verbas na sangre
 Marcho contento e arrimado a unha pena
 bágoas de ferro non deixan que cante
Copacabana chorando pola Garota de Ipanema

 Voume tranquilo berrando o que fixen
 e sería verdá?, non sei...non sei que me pasa
 que as musas do ceo no inferno me miren
 pra cando queirades tedes as chaves da miña casa.


Lisboa, 24 de marzo 2013 son as sete e media da tarde

martes, 12 de marzo de 2013

La guinda del Uruguay

" Triste me siento...que al viajar ya no te volveré a ver más y...que será de mi vida y que será de la tuya... Brasil te llama y Uruguay te llora"


Montevideo, 12 de marzo, é hora marchar

domingo, 10 de marzo de 2013

Mayoría de edad

A mis todavía treinta y dos marzos y hoy recién despiertos pero ya abrazados a mi espalda con alguna gota de resaca y a punto de seguir camino hacia Brasil desde Montevideo (Uruguay) el lugar donde he decidido consumir las últimas horas de los treinta y uno creo que debía una entrada en el blog ya que lo he tenido un poco olvidado estos días, pero lo cierto es que Argentina y Chile me han tenido felizmente entretenido y aunque he hecho borrones a làpiz en mi libreta no considero que deba hacerlo público hasta que vuelva a leerlo con otros ojos porque pueden ser canciones, frases, palabras, locuras...incluso podrìan acabar siendo hojas escritas que terminan arrugadas besando el culo de una papelera; lo cierto es que no he tenido mucho tiempo ni computadora a mano para poder redactar algo que fuera de interés para mí y por tanto para los que prestáis atención a mis letras que últimamente sois muchos.


 Que sepáis que estoy muy feliz de hacerme mayor, creí que era mucho más complicado pero la verdad es que me van cayendo uno detrás de otro y aunque los noto, no me molestan de hecho agradezco que sigan echándose encima porque aunque sé que no voy a peinar canas no porque no me salgan sino porque se me marchan, considero  que unas veces avisando y otras veces sin avisar me va pasando felizmente la vida y eso me ayuda a seguir estando vivo en este mundo de pirados al que todavía no acabo de entender, pero la verdad es que me encanta sentarme en una esquinita y ver el paso endiablado que gusta de usar el tiempo.

 Treinta y dos quizás sea un número que no olvide fácilmente no sólo por el hermoso trajín que está llevando mi vida en estos momentos ni por todo lo que le está pasando a mi lápiz y a mi garganta sino por la parte más verdadera de toda esta historia que son las noches y los días de todas las personas que han y están haciendo grande la conciencia de mi locura y a vosotros que me estáis llevando en la recta final al principio de un cuento que os juro haré realidad, así que y una vez más... GRACIAS!!.

Me despido con una frase de un uruguayo ilustre el maestro Benedetti que dice:  "Cinco minutos bastan para soñar toda una vida, así de relativo es el tiempo",  y no le falta razón.

Desde Brasil os besaré con más letras.

Bikos moi apretados para todos!!

Montevideo, 10 de marzo de 2013 son as oito da tarde.

jueves, 21 de febrero de 2013

Al pie de los Andes

Llovía en verano y apretaba el frío en Rosario a la orilla del Paraná, el río que parece bailar al son de la Milonga en las caderas de una rosarina en "El Cairo", he pasado de largo sin asustarme por sus calles, me gustó, a la ciudad la he besado un par de días, quizás demasiado poco para lo que ofrecen sus labios pero me voy feliz ya que le he robado un par de versos que ya guardo en mi zurrón y en definitiva era lo que buscaba.

La calle Entre Ríos me llevó al mar de "La Chamuyera" una tanguería que no miente si dice que ya es mayor de edad no por la clientela sino por el color añejo del lugar, me llevo la rosa sin espinas.

Desde el hostel usado donde me han vendido dos noches, roto en esencia y donde  lo único que levantaba el ánimo era su recepcionista he logrado hacerle un hueco en un papel en blanco a la ciudad, no era fácil dado que venía de levantarle la falda a Buenos Aires y eso sabéis que es un punto y aparte, pero me voy feliz de robarle un tanguito a su baile.

Hoy he llegado ebrio de colectivo a Mendoza, esta me ha recibido preciosa con su pequeña "eterna primavera" y que me perdone mi bien querido Medellín, pero entre su buen vino, el ambiente que se respira en sus calles y sobre todo por esa leve brisa y su agradable temperatura me ha recordado uno poquito a la tierra de los Paisas por cierto, cuanto añoro su aliento.

Mañana me agarraré a sus manos y seguiré buscando versos para la canción más hermosa del mundo.

Y como me he largado casi sin avisar de Rosario, la tierra de Fito Páez no quería acabar estas letras sin un guiño a su obra:

"Hay recuerdos que no voy a borrar, personas que no voy a olvidar, silencios que prefiero callar..."

Creo que ya os había dicho pero...lejos me encuentro y os sigo echando de menos.

Mendoza, a 23 de febrero de 2013 son as 5.30 da madrugada


jueves, 31 de enero de 2013

Buenos Aires

A punto de terminar el enero porteño, me queda lejos ya el 20 de noviembre, aquí en Buenos Aires son las 13.09 h, el sol aprieta a treinta y cuatro grados entre Sarmiento y Maipú donde dí con mis huesos hace ya doce días que se han ido como un disparo tan urgente que todavía no me ha dejado respirar el aliento de esta bella mujer que es Buenos Aires.

Realmente no sé por donde comenzar mi humilde texto para descubriros su magia, no es fácil de entender sin mirarle a la cara; roza lo invivible y lo insustituible no sólo por su verano y por el calor asfixiante que desprende su piel sino por esa dulce chulería que gusta de usar su alma, la clase que tienen sus mujeres desfilando por la calle le echa una mano para hacerla más linda pero a Baires la podría comparar con un@ artista, tiene ese "algo" que nadie sabe que es pero que la diferencia del resto, eso es lo que es para mí Buenos Aires, una artista con forma de mujer, es ese tango tan bien bailado, ese bandeoneón que canta llorando, ese Gardel con sombrero, el Charly de su locura, la 9 de Julio en su Enero, el Spinetta y su muchacha, el recuerdo de O Incio en su falda y un gallego que llora porque tiene miedo a marcharse, eso y la flaquita de Cartagena es lo que está dejando huella en mi tinta, en mi música y en "El tango feroz" de mi garganta.


Buenos Aires a 31 de enero de 2013 son as 13.47 hora porteña.

viernes, 25 de enero de 2013

Letras con Música








O rostro doce dunha muller non concreta, un bico de pedra, un eterno viaxeiro hacia ningún ou algún lugar, unha tarde de inverno nunha praia sen testemuña, un café compartido coa penumbra confidente, o son do premer das teclas dunha antiga máquina de escribir nun cuarto esquencido…
Estas poderían ser algunhas das múltiples imaxes evocadas o sumerxirme nas túas letras. Escollín fotos miñas para facer palpables dalgún xeito para ti, esas visións tan idílicas como sosegadas, establecendo tamén, certa interconexión entre as túas verbas cantadas e as instantáneas que vou “espoliándolle” ó mundo. Porque si, porque se me veu á mente tal asociación e porque me prestou materializala.

E é que se teño que definir nunha soa verba o sentir xeral ó escoltarte, esa sería SERENIDADE. Pode semellarche un absurdo, ata pode non gustarche causar ese efecto, mais, a lo menos no meu caso, excepto en intres nos que é prefireble non pensar e nesa búsqueda se opta por unha música máis ruidosa, menos íntima… sempre aposto por aquela outra que me transmite a calma precisa para usala como refuxio, desfrutala e “voarme” da realidade por un intre. A túa vai sobrada neste fin e iso para min, sen maior pescuda, di moitísimo ó teu favor como profesional do arte das musas.

Aínda así, veña!, voume animar a profundizar un pouco nela dándoche humilde opinión, xa que niso consistía a miña parte no intercambio pactado entre os dous.

Continuo sendo sincera se confeso que despois de verte/escoitarte nos vídeos, guitarra en man, armónica “en boca” de por veces, e a túa voz “espida”  nese escenario, sen ningún outro tipo de acompañamento, todiño o demáis é… superfluo. Quero dicir con isto que en directo, só cos elementos que che acabo de mencionar, chegas tan fondo -non teño reparo en admitir que me abraiaches e para ben- que o traballo de estudo, por moi bo que sexa –e disto evidente, non entendo nadiña- nunca parece superar o cantar libre, sen adornos, carente de artificio. É unha percepción compartida co facer de máis artistas do gusto, manía se queres, son amiga da sinxeleza. Menos sempre é máis. (Cobizo un acústico estando presente de xeito físico, como non…)

Perdoa se me amosei osada. O que non resulta osado dicir é que ti superaches o meu reto -musicalmente falando- con moi boa nota. E aseguroche que a honestidade é a "marca" de todo o exposto, para o bo, que é case todo; para o malo, que como observas é ben menos.

Quedóuche claro o tema que tes que preparar para que eu o poida saborear en exclusivo directo e con exclusiva adicación? Lembra que tes un contrato verbalmente "asinado" comigo. Despois diso, senón me convences xa podes "marchar que tes que marchar" ;-) ...

Unha aperta e a seguir disfrutando da cidade da furia.
Bicos Xabier. 

viernes, 18 de enero de 2013

Palabras para Bolivia.


MI PAÍS (Bolivia)
Este país tan solo en su agonía,
tan desnudo en su altura,
tan sufrido en su sueño,
doliéndole el pasado en cada herida.
Su nostalgia se pierde
más allá de la piedra;
su metal designado estuvo ya en la sangre,
ardiendo en el destino de su nombre.
De donde el río oscuro
que hace a su rostro duro como el aire,
hondo como el silencio de Ias rocas?...

Este país sin nadie que acompañe
su tristeza,
sin mano que detenga
el viento de odio
que corre por sus calles.

En sus mejillas
hay lágrimas que bajan solitarias,
imágenes que horadan su pupila,
despavorido asombro de la historia.

Su corazón oculto
se ha gastado en la muerte;
sólo queda un hueco,
una negra caverna de gusanos.

Este país tan mío,
ha descendido al fondo de la pena...


Asì lucen estos versos del poeta Boliviano Gonzalo Vásquez Mèndez, he tenido que copiar todo el poema porque me parece extraordinario, realmente es la descripción perfecta si la hermanamos con una frase de “Animal de ciudad” un grupo rock muy reconocido aquì y que tengo el privilegio de tener como amigos, cantan refierièndose a Santa Cruz: “…Es una ciudad adolescente…”; pero por momentos todo el país parece adolescente.

Bolivia, tan solo en su agonía, tan desnudo en su altura, tan sufrido en su sueño, doliéndole el pasado en cada herida… es maravilloso, ojalà tarde mucho en americanizarse o mirarse en el desastre europeo, le falta para seguir los pasos del mundo pero ojalà sea el mundo quien pierda un poco paso.

Me voy feliz, con ganas de volver, dejo amigos, esperanza y un poquito de mi mùsica, me llevo un trocito de alma de este paìs que aunque llora y ríe en silencio luce mirada valiente, sencilla y transparente y que ha tenido el valor de decirle al pueblo que la coca cola està llegando a su fin y que lo siguiente es el reinado del Mocochinchi (bebida tradicional boliviana).
Esto amigos y bajo mi punto de vista… es lo que màs se parece a un paìs donde se miran a sí mismos, donde luchan por su realidad y donde las mentiras son mentiras de verdad.

Sí, me voy de aquí sin visitar Uyuni, otra maravilla del mundo pero ni el tiempo ni el dinero me respetan así que, será para la próxima.

Mañana a las 17.30h. levanto el vuelo hacia una ciudad que ardo en deseos de pisar, de robarle un cachito de ese tanto que dicen que tiene, Buenos Aires me espera el domingo por la mañana y tengo tantas ganas de ella que me erizan la piel las horas que me faltan para llegar y levantarle la falda.

Nos besamos desde Baires.

Salud!!

Santa Cruz (Bolivia) viernes 17 de Enero de 2013 son as 10 da mañá.

martes, 8 de enero de 2013

La Paz, ben de altura.

La Paz; esa ciudad que vive màis cerca do ceo que da terra con nombre e aspecto tranquilo con aire un chisco desordenado e onde andar a correr asfixia, e certo, a ciudad està a 3700 metros de altitud e a min polo menos afèctame; viña advertido que a xente era tìmida pouco faladora e moi reservada...pero amigos para min moi ben digamos que... rebièn! encontreime con xente encantadora e... a mùsica è moi importante eiquì, hasta comprei un charango que prometo saber tocar...

Das cousas que màis me gustan de Bolivia...è que moi barato, polo menos na Paz, podes comer por vinte bolivianos (unhos dous euros e pouco...) podes tomar un jack daniels por vintesete, està ben, que pasa... que cheguei fai tres días e xa necesito cambiar, esperarei hasta o viernes porque mañà teño unha reuniòn pra poder tocar eiquì asi que debo de esperar, non è moi grande...a ver... non é coma Goo, ten case un millòn de habitantes pero xa a repasei e non è o meu lugar pra vivir, gùstame pra visitar e pra cantar pero non para vivir.  Outra cousa moi distinta è o hostel onde estou hasta mañá, púdome quedar a cabeza ben descansada... mimadriña vaia descontrol, chámase Loki pero deberíanlle cambiar a "i" por unha "o" tería o nombre que merece, còntovos esi por encima pa que vos riades por non chorar.

Cheguei o viernes a verdà por casualidad aìnda que o meu inconsciente sabìa que era fin de semana e podìa ser unha boa opciòn chegar e tomar unha cerveciña e contar un conto con calquera que estuvera por alì e asì seguir aprendendo cousas; chego polas dez da noite e na recepciòn habìa un pila rapaces e rapazas... esi coma min pero de dezaoito a vinteùn anos mais ou menos...jiji! a verdà e que xa no me gustou un carallo porque aínda que sabedes que eu de festa compìtolle a calquera aínda que teña vinte...de momento claro, pero non me gustou porque non ando buscando eso, preciso dalgùn xeito estar moi a gusto,sin nadie que me acelere e moi na miña idea, pois o caso e que fixen o Check in (que ben me quedou eso, é que ahora sei idiomas ou que pensas...) sí o ingreso, deixei a mochila na habitación e dispúxenme a refrescarme cunha paceña, enténdaseme ben...unha cerveza, subo ò bar e.....buuuuuu... as hormonas andaban en bicicleta pero moi á prisa...unha barbaridá, eu con cara de circustancia pido a cerveza,  na barra dúas camareras e dous individuos que dos catro non se sabìa cal deles era o que máis dosis de cocaìna levaba na cabeza...pero onde carallo me metìn!!!... pùxenme a falar cun Chileno que tiña a misma cara ca min...sì, esa como de que carallo fago eiquì (non sei en chile como dice eso...) pero que pensaba o mismo ca min seguro...acabei a cerveza a correr e funme deitar...eran polas doce da noite e o viaxe hasta eiquì fora...deixèmolo en pesado.

Erguinme às 9 da mañá e salín ver o pueblo e moi ben, xa vos dixen... entrañable, distinto..., estuven todo o dìa por eí, nun comentario puxen que unha señora me advertiu dun peligro...pois esí rápido cóntovos que era unha zona onde o tráfico de drogas e armas xogaba en primeira división...entendido?...jj! sí foi boa idea non achegarse; volvín "al lugar de las noches perdidas...y los días también...) eran as sete da tarde... era sábado e a verdá e que a min prestàbame tomar unha copa e ver a noite paceña pero non no hostel...entrei e na recepción se a noite anterior había dez rapazes elí había cincuenta...ahá! dixen..ahora sí que se armou...funme duchar e despois fun cenar ca compañeira de litera que é du Brasil de Espiritu Santo (non terían outro nombre tamén que poñerlle ó pueblo oh!...)cenamos unha pizza ben rica por certo e volvemos, eran as nove e pico da noite, subimos ó bar e... as hormonas deixaron a bicicleta do día anterior non sei onde... aquelo era como dicen os Auténticos Decadentes un thunami hormonal...mimadriña que loucura, nin nos meus mellores tempos e despois que eu estou tolo..., xente pola barra tirando cerveza pola cabeza... eran as dez da noite!! eu decía pero logo... cando sean as 4 da mañá daranlle a volta o hostel...o caso é que tomei dous Jack Daniels que xa deixei o Dic, ahora gústame iste...por se queredes apuntar nunha berza para cando chegue jj! e marchei pa cama, si si pa cama reventábame a cabeza, teño que decir que o tema da altura é incómodo.

Chego á habitación e ...oh sorpresa!!... un pequeno durmindo na miña cama...home non me jodas...non podía ser unha pequena...en fin...vouno despertar e claro...borracho coma unha nasa...- a ver oh! érguete deí que esa a miña cama... faláballe galego íbame entender igual...deino levantado...adivinei cal era a súa cama e deiteino elí...prepárome, busco música pa durmir etc... apago a luz e ós cinco minutos sinto un ruido, saco os cascos...e... non estaba o pequeno chamando ó Julio...(vomitando pos que entendan...) canimal... e boa verdá.. . o que con pequenos se deita...xa sabedes o refrán... pero por se acaso...cagado se levanta!!! me cago no pequeno de...!! a miña cabeza no daba máis, doíame...fun chamar a da recepción, chegamos e.... un panorama maravilloso...limpou como pudo a pobre da muller pero claro quedou un cheiro toda a puta noite...estupendo, despois chegaron dúas finolis...uy que mal huele!...non huele que cheira lles dixen...non entenderon a gracia...e acabei por intentar durmir ó final conseguino, e... así acabei a noite.

Pero para mellorar todo esto onte fomos cenar Caroline e máis eu a un sitio....jujuju! que lujo, que maravilla que cousa máis genial con música en directo por supuesto, cenamos e bebemos hasta que nos cansamos por... ó cambio, vinte euros e pra rematala dous tipos dos cales xa son fan incondicional a dúas guitarras e facendo percusión cos pés e cantando salsa, boleros...que maravilla que honor escoitalos, non minto se vos digo que facía MOITOS ANOS que non vía algo tan genial, como me gustaría que os escoitarades, este jueves volven estar e por suposto que imos volver, dígovos de verdá que me pareceron tan grandes...a xente posta de pé!!!.... como disfrutamos. E...así é de momento a miña estancía boliviana, mañá me diran onde podo tocar e xa vos irei contando...

A próxima entrada será en castellano (penso...) aínda que lle collín o gusto a escribir como falo jj! estas cousas contadas en castellano non teñen gracia, a que non??,pero así poden entendelo moitos amigos que teñen a desgracia de non conocer o galego.

PD. Un día ei de facer un relato sobre as lenguas do país porque aínda que pareza incríble para o mundo sólo existen o vasco e o catalán e vasco sobre todo...eso algo quere decir...xa falaremos.


La Paz, 6 de xaneiro de 2013 son as 11 da noite.

















viernes, 4 de enero de 2013

Sentado á beira do Titicaca

" La vida hay que vivirla,
 también saberla sufrir,
   buscar quien te empuje a seguirla,
     llorarla hasta hacerla reir " .


          Puno, 4 de xaneiro son as 11.50 da mañá

jueves, 3 de enero de 2013

Me duele Perú


Quizás sea un tipo débil aunque os puedo asegurar que me estoy haciendo muy fuerte pero me vuelvo a escapar de otro país y otra cultura con millones de lágrimas en los ojos, no consigo evitarlo, hoy de nuevo tomo otro camino hacia otro lugar, me llevo cientos de historias en el corazón, miles de cosas e ideas que escribir y millones de besos y abrazos que me han acompañado por los caminos de esta tierra.

Perú es un lugar para visitar, es muy lindo como país pero no me ofrece ya nada más como cultura, creo que he respirado muy de cerca su aliento y ya es suficiente, he adivinado como son los peruan@s y debo de seguir mi bendita locura hacia el sur… que como son los peruan@s?...,lo escribiré de una forma más seria el día que no los tenga tan presentes, pero sinceramente este país me ha marcado mucho… pero mucho y con permiso…no por lo peruan@s aunque los volveré a besar si regreso.

Me encantaría ser un poco fotógrafo para inmortalizar momentos inolvidables como los de ayer a noche, pero es que soy tan desastre que ni he bajado unas escaleras para coger mi cámara y tenernos de por vida, pero bueno… os puedo asegurar que mis mejores fotografías no están ni estarán en ninguna cámara de fotos.

No me apetece escribir más, estoy triste pero se me pasará.

Un biko moi grande para todos.

Arequipa, 3 de xaneiro de 2012 son as 6 da tarde.