domingo, 30 de diciembre de 2012

Cusco, época de lluvia.

Levo aquí case dez días e xa me cansei sobráronme creo que sete, Cusco é un sitio pra ver pero nun par de días... listo, eu aguantei máis por outras circustancias que algún día contarei; non me gusta moito, é demasiado turístico para o meu gusto e eso que anduven pouco por eses lares pero é imposible, acabo de chegar ahora da praza de armas e toda a plaza está chea a maioría argentinos, tamén no hostel.

Como dixen onte, o castro de Santa Tecla peruano (Machupichu)...a verdá non é por darvos envidia nin cousa ningunha pero é un sitio ó que hai que ir unha vez na vida, xa sabedes que a min eso das pedras, monumentos y etc...pois non e vai moito, pero non son as pedras nin a historia dos que viviron alí, é o lugar onde está, dígovos de verdá que se me puxeron os pelos de punta, non se pode explicar, hai que estar alí pra velo, nin fotos nin carallos, as fotos que tamèn sabedes que ni fú ni fá pra min non dicen nada, pero nada!, e eso que tuvemos un día de auga para dar e regalar, non parou un momento en todo o puto día pero mereceu a pena desde logo.Cóntovos así rápido o tour:

 O primeiro día empezou polas 7 da mañá, viñéronnos buscar ó hostel salimos praló dous colombianos, unha de California, dous autralianos, tres chilenos, un navarro e unha italiana (parexa) e pa completala, dous chinitos, que ó final compartín días con eles, xa vos contarei...
Chegamos a 4350 metros de altura pra facer un descenso de 3 horas en bibicleta cousa que me flipou, facía 15 anos que non subía nunha pero é que...ó ser cara baixo...axudar axuda, foi genial!, o caso é que chegamos alí e... un frío... chovendo coma se a tiran a baldes, eu decía vaiche boa...bueno..., salimos e cando ibamos baixando pero cando levábamos unha hora baixando cambiou un pouco o clima, deixou de chover e hasta salíu o sol, as vistas impresionantes, claro as carreteras están un pouco...esi... como o carallo, hai que cruzar "ríos" ten partes de terra etc..., bueno pois os chinitos moi emocionados eles e sobre todo un, baixaba  jiji jaja...yo tadelanto me vuelvo a frenar tumba taramba...que chegamos a unha zona de obras e o chinito máis tonto porque listos ningún dous eran eh!, todos frenando e el dando pedal...cruzou o riachuelo e topouse cunha pedra e...pum! ala...o chinito polo aire...caiu coma un sapo tal cual, eu dixen...matouse...dalí a un momento levántase esi con cara de que vaia ostia me metín..., poñer puxo a cara coma un cristo, canimal...montárono na furgoneta e ala.... eu e o navarro non dábamos aguantado ca risa...jjajaa!!. Pero pa que vexades que son boa persona, eu díxenlle ó guía que despois... na noite eu iba con eles o médico en Santa Teresa, un pueblo no medio da nada entre montes que dicen que é impresionante...non sei qué... si oh! se ven a Ferrería do Incio flipan, o que pasa é que estes palanganas véndeno tan ben que...uh! que bonito...si home si.
Marchamos os chinitos e eu acompañados dun Irlandés e dunha sueca (Marlene)...encantadora que falaba un pouco de español nun coche, o tonto neste caso... eu, tuven que ir na maleta (teño un video ben gracioso), e fómonos cara Santa Teresa famosa.
Fomos ó médico, despois cenar e pa cama,  e xa me ves a min durmindo nunha habitación cun irlandés que non deixaba de fumar marihuana, unha sueca ben salada e os dous chinitos, un ca cara coma un cromo e o outro a bicos nil (é verdá) jajaja! moito me rin. Estuvemos un cacho falando desto e daquelo...ó final quedamos falando a sueca e eu porque os outros durmían.
Ah!... a sueca eu quedamos en que... había que madrugar.

O segundo día, andar polo monte..., o que me facía falta, eu que son do monte vanme aprender a andar por el??, estaría boa...o caso é estuvemos andando tres horas de mañá e tres de tarde, están tolos, non me volven pillar noutra, sí moi bonito e tal..., ó Manolo da Nuria seguramente lle encantaría...plantas raras e esas cousas...pero e min... xa ves... o caso é que cheguei ben canso a Aguas Calientes, un sitio que se non fora polo Machupichu non existiría, para min horrible, sólo bares hoteles e restaurantes...en fin...cenamos e volvemos pa cama os mismos do día anterior, os chinitos non viñeron andar porque o menos tonto deles tiña mal de altura tamén ou non sei que (eso porque mo traduciron...) eu díxenlle que masticara folla de coca, miroume cunha cara...de chino...o caso é que estábamos na misma situación que o día anterior, o irlandés fumando marihuana, os chinitos acariñándose (non eran gays...creo) e a sueca e eu acabamos falando ...moi ben.
Ah! a sueca e eu volvemos acordar que había que madrugar.

Terceiro e último día, subida xa a Macupichu, ás cinco da mañá en pié, ala...esi.... pa empezar ben o día, chovendo...pero a mares...ó final tuvemos que coller un autobús que te leva polo único camiño que hai, é un camiño de terra, os microbuses teñen que parar nas curvas se ven outro de frente, e curioso... Seguía chovendo...buff!, entramos, eran polas 7 da mañá, o guía empezou a explicar a historia... pero chover seguía chovendo por nós que era unha maravilla...anduvemos para un lado pro outro, unha niebla... non se vía nada... oye pois pa completar os tres días non está mal...ay que joderse...decía eu polo baixo. Eí polas 9 empezou a aclarar e hasta deixou de chover un pouco pero seguía chispeando...amigo entonces a min puxéronseme os pelos de punta, é que...que importa que vos diga, non é comparable a nada, e que o lugar onde está é...non sei..., para min foi das cousas máis impresionantes que vin na miña vida.

Eu salín antes có resto porque pedín irme nun tren hasta Huyantaitambo (2 horas) para chegar antes a Cusco, e que tiña estar, chego a estación e...ala...premio...retraso..porque caiu unha barroncada na vía, dúas horas máis... por fin salgo e chego a Huyantaitambo e en principio alí íbame esperar alguén pra coller ou autobús e traerme a Cusco cun cartel co meu nombre... eso eche ben curioso sales por unha cancela e unha pila de xente con nombres nun papel...jajaja! eu nunca o vira...o caso e que alí non había nadie co meu nombre...
xa me ves a min negociando un autobús, paguei pouco pero fun sentado no suelo, o caso é que cheguei ó hostel e por pouco teño que durmir no sofá... en serio, non había camas...doume conta que por aquí hai que ser un pouco chantajista e púxenme a falar ca da recepción...é boa rapaza é conseguiume unha cama desfeita..pero unha cama...xa llo pagarei. Era sábado tomei unha copa con Rodolfo e demáis xente... e pa cama como unha persona adulta, ademàs gústame ir aquí a un parque (parque de San Francisco) tocar tódalas mañás e como era domingo prestoume moito.

E así foi a miña ruta do Machupichu, ah! ó final descubrín que a sueca estaba liada co que fumaba marihuana e cos chinitos eran Coreanos jijiji!

Boas noites!

PD. Teño que decir que hoxe estou un chisco triste, marchou para seguir camiño a miña media....non sei se naranja...pero a miña media, algún día vola presentarei nunha canción.

Cusco, 30 de noviembre son as 19.43h.


miércoles, 26 de diciembre de 2012

“Tengo una vida llena de regalos y un balcón lleno de silencios”


“Tengo una vida llena de regalos y un balcón lleno de silencios”; esta frase que quizás haya escuchado en el aire, haya leído o no sé si he soñado…el caso es que está en total acuerdo conmigo y la pongo como cabecera de esta nueva entrada porque me dá pie a escribir otra frase que he leído en un texto de mi amigo Vilaro Pombo, dice que “la vida es bella, pero hay veces que se lo tiene muy creído” y es cierto, sabéis de sobra que mí vida es bella, preciosa y ahora no tiene más bonita que ser pero como la de todos a veces duele y a veces ríe.

He llorado y no me dá vergüenza decirlo, pensaba que como durito rocanrolero ese día en el que he pasado 31 años de mi vida siempre muy al lado de los míos iba a ser más fácil, no lo ha sido, lo he pasado increíble, pero he llorado, y aunque nunca me he sentido fuera del mundo fué fácil llegar al límite de esta mi locura premeditada, porque si alguno lo habéis sentido, no sé si desde tan lejos, es algo que te dispara muy a bocajarro y lo cierto es que os he echado mucho de menos incluso a la gente que ese día nunca veía pero que sabía que estaba cerca, digamos que más cerca, aún así ese día he besado, he abrazado y he muerto de risa.

El día comenzó tarde eran como la una de la hora del almuerzo en Perú y decidimos ir a comprar algo para alimentar un poco más la noche en la barbacoa que el hostel nos había prestado (fixérona boa…)en principio íbamos a ser como doce…acabamos como veinte…cada uno se compró lo suyo eso si...,el comienzo fué dificil pues no teníamos como encenderla, buscamos en mil sitios alcohol de ese que venden en muchos bares nocturnos…si…ese de 96 grados…pero al parecer les está prohíbido venderlo (cousa que non entendo…), el caso es que fuimos Leo (Paris) y yo a la busca de la cosa y después de recorrer medio Cusco y no encontarlo porque todas las tiendas estaban a la defensiva , decidimos chantajear un pouco jiji! (non digo como...), y…dió su fruto,  en una farmacia nos lo vendieron por cinco soles (algo más de euro y medio), todo ok. Salimos pitando porque eran como las diez de la noche y la barbacoa estaba helada de frío, llegamos y un “brother” empleado del hotel no dejó que nosotros encendiéramos el fuego, entonces,  él un tipo experto “al parecer”en encender barbacoas se dispuso al trato y… ni puta idea básicamente lo mismo que yo si me pongo a arreglar relojes. Entonces yo y Rodolfo (de El Salvador; un tipo muy genial y al que algún día tendré el placer de prensentaros…) que éramos quien pedimos permiso al gerente del hostel para hacer la cena decidimos rellenar un poco más el vaso de vino y el que quiera comer que se busque la vida, teníamos música, pinchábamos a nuestro gusto y yo me fui acercando al portátil y me aposenté más o menos cerca del vino, de la música y de unos brasileñ@s encantadores… habíamos comprado para  Caroline, Rodolfo, Leo, Kim y yo dos chuletones de res pero de órdago jj! Junto a unas verduras que Rodolfo sabía que eran de lujo…cuando más o menos vimos que el fuego servía hechamos todo allí y………………………………………………………………………………………………………………………………………….como el vino alimentaba ya de tal manera la conversación entre todos, nos olvidamos de los chuletones, de las verduras …y Rodolfo se veía tan feliz como yo en la conversación, teníamos algo similar a aceitunas y eran un manjar… pasó el tiempo y los chuletones pues… acabaron bien morenos…más ó menos del color del carbón…las verduras desparecieron literalmente y yo la verdad... ni gota de hambre, eran casi las doce y todo el mundo feliz comiendo aceitunas y pan seco, pero todo dios feliz!, fue tan genial, tan distinto que no me podía creer que estaba viviendo algo tan especial entre todos…porque digan lo que digan todos los que ahí estábamos cuando llegaron las doce de la noche…nos abrazamos pero de una manera distinta a cuando se está con un grado de alcohol de más en la sangre…había algo que no sé explicar pero que era muy especial, no he llorado yo sólo. Cantamos y bailamos hasta que alguien dijo que había que ir a un sitio de esos de chin pum con base de lata…sí…una discoteca, fuimos y regresamos como pudimos pero regresamos que es lo importante.

Esta fué mi primera noche y la más distinta con canciones de navidad a miles de kilómetros de mi casa, sigo feliz y con ganas de besaros a todos pero todavía me quedan culturas que necesito probar y el camino sigue largo hacia el sur de la locura más bonita que quizás pueda vivir.

Que el fin del mundo nos pille bailando.

O biko máis grande para todos!!, e...non sei vos dixen pero... gracias por estar cerquiña de min tamén pola internet.

Cusco, 26 de navidad son as 10:07 da mañá.

miércoles, 19 de diciembre de 2012

Feliz fin do mundo.

Podería escribir esta entrada en castellano pero apetéceme facelo no meu galego que penso que é máis de verdá e ademáis se vén o fin do mundo que pille entre outras cousas falando galego...non é?.

Mañá vai facer un mes que marchei do meu lugar, o máis pequeno, e claro que o boto de menos... sei que el a min tamén. Este mes escapou dunha maneira tola, moi á prisa.

Hoxe foi un día triste, Laura marchou a Berlín e o meu camiño sigue de momento a Cuzco, alí definitivamente pasarei ás navidades, non vos vou mentir...sigo moi feliz pese a marcha dela pero sí que me dá un chisco de pena, vivimos moitas e moi bonitas cousas xuntos, ademáis de conocer a personas para seguir aprendendo compartimos pitos, tragos, mesa e mantel e non sabedes o que me alegra habela conocido; pronto nos volveremos a ver.

Aquí en Barranco noite tranquila ahora mismo ó ritmo de Manu Chao pero tranquila, mañá ás 14.30 salgo para Cusco, teño moitas horas, pero moitas...como vintecatro, a Máncora foron vinteunha, confío que non me arruguen esas tres horas de máis; alí espéranme amigos dos que xa estaban aquí en Lima, pode ser moi agradable; que se me dá morriña non estar por ahí nestes días...?? pois sí, non vos vou mentir pero tamén é unha prueba das moitas que estou pasando eiquí, necesitaba tanto vivir esta "bendita loucura"que nin tan sequera nos meus soños me podía imaginar que podería ser tal e como está sendo, de momento é mágico.

Non teño moito máis que contar, tampouco hoxe teño un día pra escribir pero como se acaba o mundo...deixo unhas letras por eiquí pra despedirme hasta que pase polo menos.

Bueno... vou ver quen invita a unha cerveziña...ah! por certo conocín a unha rapaza brasileira cun nombre que moito me gustou..."Indra", tamén conocín rapaces eh!, é que parece que sólo conozo mulleres pero non eh!...no no conozo de todo o que pasa é que...claro...eu prefiero un tono de voz femenina dependendo do momento...pero pra tomar un trago desde logo que tamén.

A ver...Jorge!!!...(o cociñeiro, músico tamén) a ver...unha cusqueña ou?...jajaja!...Xabi...que me decías...jajaja!... aprende idiomas oh!...no... é moi salao, ah! ya... es que ahora tengo que trabajar...bueno carallo...que es carallo? jajaja!... complicado de explicarcho ahora amigo...jaja!... oiche... llama a Jose que ese siempre se anima...jajaja!...es que me dijo que ayer se había pasado en los tragos...y que se iba a cama...buenoooo xa estamos se a abuela fuma ou deixa de fumar..., pois sabedes que... que vou eu sólo...non teño medo.... ai mira! acaban de chegar Neil, Yucu e Indra, Yucu, unha japonesa que te fai morrer ca risa jajaja!! e a brasileira que antes vos contei...biutiful!. Salud!

Bueno o dito...que xa nos falamos cando pase o do fin do mundo, xa me contades como vos foi...

Bikos e abrazos moi apretados pra todos!!

sábado, 15 de diciembre de 2012

Ruta sin camino


Desde Máncora y en castellano escribo la siguiente entrada en el blog para que no se me enfaden los amigos que no saben idiomas jj!.

Aquí sigue brillando el sol, todas las mañanas amenazan calor y la carretera panamericana sigue su paso hacia el norte y el sur del continente sin importarle un pijo si vas o vienes;  estoy bien, tranquilo, feliz sin más apuros que terminar una cerveza que he empezado hace un rato mientras decido que haré los siguientes días, aquí son las 9.30p.m y a ese lado serán como las 3.30 de la madrugada.

Estoy un pelín indeciso en la manera de seguir el camino, la duda es ir a Guayaquil (Ecuador) o empezar el regreso a Lima para ya encarar el sur del país hacia Cusco, Arequipa… y ya poder tener en mira a Bolivia para principios de año; lo cierto es que a Guayaquil me llama ir pero creo que para mí no es imprescindible, si voy  no es quizás por conocerlo sino que es por la compañía con la que en principio podría ir, he conocido el día que llegamos a Máncora a una chica inglesa que viajará el domingo y esa chica encima de ser una persona genial… es Chef, suena bien a que si?, es una chef de lujo y sí…es de lujo porque a parte de ser solicitada por los mejores cocineros del mundo incluyendo los nuestros para potenciar el arte en la cocina, es reclamada por los jeques árabes mas toca webos para cocinar en algunos de sus “sencillos banquetes” (…sí …flipade…como flipei eu) hace un mes que llegó aquí de los Emiratos Árabes precisamente de freír unas salchichas o algo similar en el yate de un moro sin un duro…seguro…, el caso es que me interesa mucho hablar con ella del mundo en general porque por lo que he comprobado compartimos muchas ideas además de llevar años viajando por los sitios más inimaginables, va a estar por Sudamérica como 6 meses recorriendo todo porque quiere comprarse una finca para poder producir alimentos de este trópico por eso visitará Ecuador para ver el clima e informarse, yo que soy muy pillo sé que me ´puede aportar mucha magia entonces… pues lo estoy valorando…, encima es muy joven tiene 37 años, ah! y se llama Cathy jj!.

Laura se va el 19 a pasar las navidades en Berlín y yo pues…seguro estaré en Cusco… sí, es probable que pase las navidades allí y en buena compañía, gente con la que he tenido un bonito roce en Lima, creo que os había dicho que quería pasarme las navidades en Chile pero…esto es lo maravilloso de no tener ni hora ni fecha en el calendario… ni mierda que ver en tv ni mierda que leer en la prensa ni mierda que escuchar en la radio que lo único que hacen es arrugarte la vida vendiéndote bombas nucleares que ellos mismos fabrican haciéndo lo que ellos llaman... esto.... como era.......... no me sale.........ah...sí..... periodismo….uy! perdón…que se me escapan las verdades y después… puede haber problemas en ese país libre…ya sabéis…decía que Perú es buen sitio para esperar a Papá Noel.

Hoy por la noche cantaré unas canciones aquí en un garito donde actúan “Gatowoods”, unos Argentinos de Mendoza que tuvieron el valor de vender todo lo que tenían allá comprarse un par de cajas de sonido, cuatro cables y un Renault 4 rojo (así, como suena…) y tirarse por todo Latinoamérica hasta Méjico, llevan un año de viaje, son una chica y un chico, son pareja y el es compositor, es bueno, tiene un par de díscos editados y la verdad es que suenan muy bien.

Poco más…, lo siento por mi poca agilidad mental en el día de hoy…, hay días que pasa…pero la verdad es que me apetecía escribir con corazón y cabeza pero sólo me ha respondido el corazón…

Seguimos hablando.

Máncora, viernes 14 de diciembre de 2012 son las 9.55p.m


lunes, 10 de diciembre de 2012

Máncora, costa norte do perú

Estou en Máncora, no norte do Perú, apatecíame un chisco sol de playa, viñen con Laura (Berlín), fixémonos moi amigos...é un placer compartir viaxe con ela, xa vos dixen creo que a súa profesion é artista (pintora) e eu como estou nese proceso de ter esa misma profesión pero na música pois.... non sabedes o que me axuda;  fixemos como....1500 km.... e que hai un cacho hasta o norte, collemos un buscama que vai hasta a fontera con ecuador e cando nos pareceu baixámonos, e esto é Máncora un puebliño moi pequeno...xa colgarei fotos..por pouco non atopamos pa durmir jj!, pero xa está todo arreglado... pensamos...
O peor e que salimos ás 4 da tarde de Lima e chegamos hoxe polas....10 da mañá, si... son .....mooooitas horas pero bueno...ben...moi ben!!.
Déixovos que teño que ir ó servicio e.... bueno e tamén está unha señora decíndome que..... acabe señor con la interné.....xa vou oh!...tanta prisa...joer...lleva usté como 30 minutos...mentira...que levarei 28...jj!, no... parece boa muller pero ten unha cara de toxo...mi madriña...estame botando... mira mira ...ponse a fregar e estame dando ca fregona nas zapatillas...mira que é eh!, xa vou oh!...ala ,... que xa escribire á noite a ver se teño algunha foto...
Sigo moi feliz!!!
un biko pra todos!!

viernes, 7 de diciembre de 2012

Lima, que gris tan colorido.


Son as 5.19 p.m da tarde, teño que decir que uso un teclado raro por eso ô mellor vedes unhas tildes raras (non ten das outras) poñereille un sombreiro â letra que o precise que servirâ como til e alguna letra que non queda ben pero...e o que hai...jj.
Levanteime moderadamente ben, onte non sei como pero liâronme e acabamos bailando unha pila xente nun bar discoteca bocateria taxis policia rock and roll salsa mûsica andina.... un mezcladillo de carallo pero paseino moi ben, non viñemos moi tarde e ô chegar aînda contamos un conto fumando un pito no genial "jardin" que ten o hostel o aire libre, e espectacular a verdâ, teño historias pa contar...pero...incribles, David (Texas) ê un tipo impresionante, muy mîtico...jajaja!, canto nos rimos...
Bueno, ahora falando doutras cousas... Lima, ou o barrio de Barranco mais ben de momento ê perfecto para estar, para quedarse e… hasta pa vivir, ê unha mezcla de conto entrañable sonando nun vinilo, en cada esquina que pisas encontras algo distinto, Laura (de Berlin) que ê pintora e estâ buscando inspiraciôn tamên por eiquî… dîceme que lle da moita pena sôlo de pensar que ten que marchar dentro de dûas semanas, a verdâ e que e moi agradable e sôlo de andar pola ehî a min vêñenseme moitas ideas a cabeza cousa que me alegra pero non sabedes canto...
Non sei como describir o color que ten a ciudâ… ten ese gris suave pero â vez cun colorido pero que vai moito con ela tamên moi suave, rojos, verdes …. pero non son rojos e verdes de ahî… son como descoloridos , son preciosos… e que estâ todo como no mismo contexto, a xente… as casas... non existe ningûn "edificio sin alma" como dî Laura, (algûn si)..os edificios sin alma son as torres de mil pisos parriba ou bloques de edificios…tamên hai moitas flores por todos lados e realmente precioso, perfectamente vivirîa un larga temporada eiquî... e que me gusta moito.
Como calquera gran ciudâ, hai certas zonas a certas horas que non ê recomendable andar cousa que incumplimos pero sôlo unhos momentos…hai que saber saberse administrar neses casos…jj
A comida…pois moi rica e…barata…digamos que por 6 soles (unhos 2 euros) tês un plato do dîa…moi ben a verdâ, durmo e almorzo por 9 euros mais menos e de momento todo moi ben nese aspecto…
A festa…pois ôs peruanos gûstalles a festa… si si, pero bastante eh!, case tanto coma min… baila paiquî baila palô que se tumba que se taramba que sei eu… ala…o carallo ê que xa te embelañaron e xa non te deixan sentar…no, ê genial.
Levaba sin ver un español …pois desde que salîn deî…hoxe apareceu un navarro de Pamplona, vive en Medellîn cunha beca ou non sei que…o tema ê que o envidio…porque xa vos dixen que Medellîn…. Pois ê outra cousa…e majo o chaval…de inglês imos os dous…mais ou menos… eu cando non entendo xa sabedes… digo… yeah yeah… e todo solucionado, posiblemente algunha vez me dirîan… eres tonto… e eu.. yeah yeah…pero bueno…ê algo que me deixa durmir perfectamente.
Agora teño o lado no outro pc un tipo encantador, fala un pouco castellano, ê da Repûblica Checa, tipo superior eh!, sempre se estâ rindo…jaja, mira… dîdolle…Miroslav!(ê como se chama)… ves…xa se estâ rindo –jajaa!, e moi salao…gûstalle a cerveza… buuuf!! Pero sabe mexar…
Rapazas…pois hai moitas… todas moi guapas ê moi saladas… digo no hostel, temos todos unha bonita relaciôn…
Bueno… “uy que charla te dao…mañana hablas tû” como dice o outro, ah! por certo Sabina e Serrat… esos rojos capitalistas…estân seguindo a miña gira moi de cerca… si si… chego a Bogotâ…chegan eles ô dîa seguiente, voume a Medellîn… eles tamên… chego a Lima… eles chegaron o dîa antes… non poden vivir sin min…ah! E sabedes por ejemplo canto podîa costar unha entrada en Bogotâ?... pois 100 euriños de nada… mala polilla os foda!!!, e non me digades que non teñen a culpa… que sî… moita SÎ…  e voume calmar porque…bueno… Miroslav!!!...jajaja!, a ver… imos tomarlle algo??... jajaja!!...hablamo un pico mâs despasio…jjajajaa!!, que salao…, pois eso que xa vos deixo que me cansei de escribir…estou feliz…moi feliz… que me acordo moito de vôs… das miñas mulleres… da mamâ, da miña irmâ, das abuelas…e… de ti… si… tamên me acordo moito de ti.

E como estou no barrio de Vargas Llosa e non moi lexos da sûa casa dêixovos unha pequena frase que dixo e ca cal estou moi de acuerdo:

"Sólo un idiota puede ser totalmente feliz"

Boas noites para vôs, boas tardes por eiquî.

Lima, 7 de diciembre do 2012, son as 5.53 p.m

miércoles, 5 de diciembre de 2012

Lágrimas nunha "tarde típicamente bogotana"


Neste apéteceme escribir en galego normativo de Goo.
Mañá como sabedes cambio de cultura, de maneiras de vivir e ata quizás maneiras de sufrir, voume a Lima quizás hasta fin de ano, pode que as navidades as pase alí.
Buff...amigos... marcho de Colombia con lágrimas nos ollos, que máis queredes que vos diga,voume co corazón tan encollido... que non creo que me estenda moito..., lévome máis do que nadie pode imaginar...síntome moi afortunado de poder conocer semejante cultura e de facer verdadeiros amigos, sei que vou volver e sei que terei casa, cama e un plato quente na mesa, sigo sin palabras pa poder escribir o que sinto... a todos e cada un dos que me fixeron medrar un chisquiño máis como persona e ós que me fixeron saber a ciencia certa que o mundo está cheo que xente boa aínda que fillos de puta tamén hai pero son poucos e cobardes, a todos.... GRACIAS!!!! (ós fillos e puta tamén gracias que de todos se aprende...)
Quero facer mención especial a Wolf e familia, Andrés Correa, Paola, Carolina e Diana por darme todo a cambio de nada, por non deixarme acariñar en ningún momento a soledá e por facerme sentir un dos vosos.

E despídome cunha frase dunha nena de 7 anos para que teñades unha pequena idea da magia que desprende a xente xa desde nenos; vendo unha obra de títeres cun guión genial do meu amigo Mágico Herrera do Perú, ó acabar a función abriu un foro para que a xente opinara, Mágico comenzou o foro preguntando que entenderamos ca obra, esta nena levantou a mau e dixo:

“ Pues... yo entendí que... dá igual de que color, raza o país seamos si las personas se aman tienen que estar juntas ”.

Pois eso.

Mañá xa escribirei desde Lima.

Boas días.

Bogotá, miércoles 5 de Diciembre son as 10 da mañá.

viernes, 23 de noviembre de 2012

Colombia; primeiras horas....

Difícil es de describir la ciudad que me recibió el 20 de noviembre, la verdad es que no sé como hacerlo, de momento vivo en el barrio mas entrañable de la ciudad, el barrio de la Candelaria donde cuenta la historia que nació Bogotá y justo al lado de la plaza del Chorro, una placita tan increíble no sólo por su aspecto sino porque además, es donde  se juntan todas las noches músicos para tocar y cantar, es algo muy especial, evidentemente yo ya estuve en ese ambiente, sería un delito no acercarme... no tengo fotos aunque imagino que alguna podré conseguir porque lo cierto es que hay momentos en que dudas si hecharte a correr o cantarte otra más jj!, a partir de las 10 de la noche no es recomendable estar alborotando por allí porque como dicen se despiertan las aves nocturnas de vuelo raso y aunque yo no destaco por estranjero con dinero porque incluso he pasado por colombiano hasta que he abierto la boca jaja!, si que he notado miradas en la nuca pero yo creo que era porque anteayer había una chica preciosa (pero de verdad) allí y su compañero de vida no le estaba gustando como yo la miraba, nada grave porque al final nos hicimos amigos, ella y yo también nos hicimos amigos pero con la mirada jj!;  también es una plaza donde el mercado de vicios llama la atención por su naturalidad, lo cierto es que es sorprendente.
En el hostel comparto vida con mucha gente de Colombia, Alemania, eeuu (en pequeñito)jiji, Suecia, Panamá entre otros, nadie de España lo cual casi me alegra, hice buenas migas con un Alemán, publicista que está de visita en Colombia todo el mes con líos amorosos..., un Colombiano de Cali, médico (un tipo cultísimo por cierto) estuvo en médicos sin fonteras por todo el mundo y una sueca rubia como no podía ser de otra forma, todos hablan el español dado que mi ignorancia en idiomas estranjeros queda en evidencia al decir "jelou", pero hago mis pinitos y hasta hay veces que me entienden... jj!.
La comida es muy rica, barata, por 5000 pesos (unos 2 euros) puedes comer decentemente, el café... espectacular, yo lo tomo casi sin azúcar se me puede creer que es exquisito y no me hace revoluciones intestinales!! , es una maravilla.
Bogotá es una ciudad de contrastes en todos los aspectos, el clima es muy cambiante te puedes levantar a las 9 de la mañana con 20 grados y a las 2 de la tarde hacer 10, hacer sol durante una hora y al rato ponerse a llover, es muy interesante culturalmente, la gente es amable, te regalan el corazón ( neso parecen Galegos) al poco de conocerte, hijos de puta pues también los hay como en cualquier parte del mundo, pero de 100 te puedes encontrar uno, por lo menos a mí y en estos tres días de camino por la ciudad, porque he caminado mucho en estos días , pero mucho eh! desde la mañana a la noche y eso que a mí caminar ya sabéis lo que gusta..., pero esto es diferente, he rerrido problamente una esquiniiiiita muy pequeña de Bogotá y la edificaciones son modernas (no todas) pero con un tono de dulce de café suave, "son añejas". También he pagado un precio alto por una genialidad teatral en la calle que contaré con pelos y señales cuando encuentre el momento porque es digna de un guión de Berlanga, sólo decir que camino más ligero porque ando sin 300 euros menos jeje!! de lo cual aunque parezca mentira casi me alegro.
Ayer por la tarde he quedado con Claudia y Paola dos amigas encantadoras que me han llevado en coche por todo el norte después de recorrer ese cachito más de Bogotá durante una hora es que una ciudad descomunal  andas andas y parece que no mueves, hemos llegado a una parte alta de la montañas donde se ve la ciudad de noche y es espectacular el mirador, hoy subiré al otro mirador, el de Montserrate desde donde se ve "todo lo que te puedas imaginar" es lo que dicen; he "tenido mal de altura" nombre de canción por cierto jj!, aunque ahora estoy mejor pero es que estamos a 2600 metros de altitud y el mirador de Montserrate está a 3600 allí comeremos y a ver si realmente he superado ese pequeño mal...
¿¿Es una ciudad peligrosa??, en cierta medida pues sí, soy sincero, hay muchas zonas que sí que notas las miradas en la nuca pero no por celos, sino porque se respira cierto ambiente digamos que hostil y hasta a veces con unos gramos de peligrosidad, hay que andar con varios ojos (más de dos), poco dinero y un andar sencillo, cierto es que he llegado en una época más complicada porque como dicen por aquí "los ladrones andan alborotados"saben que en esta época (las navidades) la gente tiene dinero porque las empresas dan unas primas altas, (en ese aspecto en España tenemos suerte, esto nunca va ocurrir) y a los cacos se les eriza la piel.
Sólo decir así rápido y corriendo que la impresión es muy buena a pesar de todo (cuanto me acuerdo de ciertas personas...)
Bueno, creo que me estoy excediendo aunque me quedan cosas por contar y sólo llevo tres días aquí, lo cierto es que estoy muy feliz de estar conociendo esta cultura, estoy rebién!! jj!, por cierto, el festival intercultural en el que yo en principio voy a participar está teniendo problemas para desarrollarse por el tema de seguridad, aunque en principio de momento sigue adelante, escribiré en cuanto tenga noticias, porque de ello depende mi visita a Medellín y Caragena, lugares que necesito conocer...por último decir que hoy sí que voy a conocer la noche colombiana que ya son horas, me prometieron que sería tan espectacular como diferente.
Y de momento me despido con una frase como no podía ser de otra forma y estando en Colombia... de Gabriel García Márquez, la recordé después de la función de teatro callejero que me ofrecieron el primer día en Bogotá, dice así:

"La sabiduría nos llega cuando ya no nos sirve de nada."

 Bogotá ás 12:02 pm do 23 novembro de 2012. 

domingo, 18 de noviembre de 2012

"Vivo en un sitio pequeño y no me voy de él para no hacerlo mas pequeño"

Hacía tiempo ya que rondaba por mi cabeza la bendita locura de marcharme un tiempo del ambiente de este país, y dado que estoy muy feliz y la crisis para mí cierto es que de momento es un cuento chino, no lograba encontrar el momento de dar forma a esta para mí, buena y bonita inversión, este martes día 20 de noviembre me voy un tiempo razonable a respirar otros aires porque la verdad es que de estos estoy hasta la mismísima punta de... estos son aires contaminados por la ignorancia y la mediocridad de unos pocos y lo peor es que ese aire lo respiramos todos y está de tal manera sucio, corrupto y sobre todo acentuado por la carnaza que gusta de usar la mayoría de los medios de comunicación de este país (que hay que ver como disfrutan con la miseria que nos está tocando vivir...entiéndaseme bien) que es imposible muchas veces respirar.
Estoy tan feliz de haber tomado esta decisión que se me están haciendo una eternidad estos dos últimos días, sé que dejo todo lo que tengo que es mucho, mi familia, mis amigos, mis canciones y mis ganas de que este país sea un país y no una cuna de desastres con manos de ladrón como lleva años siéndolo... muchas veces me he sentido fuera de lo que la gente dice que es normal y como somos una sociedad conformista así planean los buitres a sus anchas.
Me voy sin billete de vuelta pero en abril estaré por aquí para seguir trabajando y mucho, me llevo canciones nuevas para ayudarme a hacer el viaje. He dejado un trabajo de oficina de los que la gente llaman normal y he decidido dedicarme a lo que realmente me hace sentir vivo que es tocar a cantar y a seguir aprendiendo el oficio de escribir canciones.
Comienzo mi andadura en Bogotá, tocaré en un local de conciertos y participaré en el festival cultural de Bogotá, (algo que todavía no me creo) el acto dura un mes por todas las plazas de la ciudad...ya informaré de como será...allí estaré un tiempo después iré hacia el sur, pasaré por Perú, Bolivía, Chile, Uruguay,Argentina y Brasil os iré contando porque ya tengo bonitas novedades sobre todo en Chile y Brasil jj!.
 Mas cosas... por suerte tengo familia numerosa y amigos muchos y muy buenos, amigos de los de verdad no de los de parada y fonda que también los tengo y que también hacen falta, voy hacer una serie de "páginas" para ir escribiendo lo que vaya viviendo y para los que queráis acompañarme (algo que me haría muy feliz) haré un facebook un twiter y usaré el mail para poder teneros mas cerca.
Y por si hay alguna duda sobre mi regreso... que sé que las hay, evidentemente nunca sabes que puede ocurrir... a lo mejor en una semana vuelvo a estar por aquí....quién lo sabe...pero quería despedirme con una frase genial de Quintiliano que me descubrió un músico y compositor de los grandes, asturiano para más señas y al que muchos de vosotros ya conocéis, es mi hermano Alfredo González y dice:

 "Vivo en un sitio pequeño y no me voy de él para no hacerlo más pequeño". 

domingo, 15 de abril de 2012

Candil dun domingo chuvioso

No es necesario que veas el camino completo, pero da tu primer paso. El resto irá apareciendo a medida que camines ”   Martin Luther, Jr.


Non é un consello, aínda que eu durma con estas verbas tódalas noites... simplemente escribo porque fai tempo que non teño maneira de sacar uns minutos para poder escribir tamén por aquí....  co que me gustaría... jj!".


bikos pra tod@s!!