Levo aquí case dez días e xa me cansei sobráronme creo que sete, Cusco é un sitio pra ver pero nun par de días... listo, eu aguantei máis por outras circustancias que algún día contarei; non me gusta moito, é demasiado turístico para o meu gusto e eso que anduven pouco por eses lares pero é imposible, acabo de chegar ahora da praza de armas e toda a plaza está chea a maioría argentinos, tamén no hostel.
Como dixen onte, o castro de Santa Tecla peruano (Machupichu)...a verdá non é por darvos envidia nin cousa ningunha pero é un sitio ó que hai que ir unha vez na vida, xa sabedes que a min eso das pedras, monumentos y etc...pois non e vai moito, pero non son as pedras nin a historia dos que viviron alí, é o lugar onde está, dígovos de verdá que se me puxeron os pelos de punta, non se pode explicar, hai que estar alí pra velo, nin fotos nin carallos, as fotos que tamèn sabedes que ni fú ni fá pra min non dicen nada, pero nada!, e eso que tuvemos un día de auga para dar e regalar, non parou un momento en todo o puto día pero mereceu a pena desde logo.Cóntovos así rápido o tour:
O primeiro día empezou polas 7 da mañá, viñéronnos buscar ó hostel salimos praló dous colombianos, unha de California, dous autralianos, tres chilenos, un navarro e unha italiana (parexa) e pa completala, dous chinitos, que ó final compartín días con eles, xa vos contarei...
Chegamos a 4350 metros de altura pra facer un descenso de 3 horas en bibicleta cousa que me flipou, facía 15 anos que non subía nunha pero é que...ó ser cara baixo...axudar axuda, foi genial!, o caso é que chegamos alí e... un frío... chovendo coma se a tiran a baldes, eu decía vaiche boa...bueno..., salimos e cando ibamos baixando pero cando levábamos unha hora baixando cambiou un pouco o clima, deixou de chover e hasta salíu o sol, as vistas impresionantes, claro as carreteras están un pouco...esi... como o carallo, hai que cruzar "ríos" ten partes de terra etc..., bueno pois os chinitos moi emocionados eles e sobre todo un, baixaba jiji jaja...yo tadelanto me vuelvo a frenar tumba taramba...que chegamos a unha zona de obras e o chinito máis tonto porque listos ningún dous eran eh!, todos frenando e el dando pedal...cruzou o riachuelo e topouse cunha pedra e...pum! ala...o chinito polo aire...caiu coma un sapo tal cual, eu dixen...matouse...dalí a un momento levántase esi con cara de que vaia ostia me metín..., poñer puxo a cara coma un cristo, canimal...montárono na furgoneta e ala.... eu e o navarro non dábamos aguantado ca risa...jjajaa!!. Pero pa que vexades que son boa persona, eu díxenlle ó guía que despois... na noite eu iba con eles o médico en Santa Teresa, un pueblo no medio da nada entre montes que dicen que é impresionante...non sei qué... si oh! se ven a Ferrería do Incio flipan, o que pasa é que estes palanganas véndeno tan ben que...uh! que bonito...si home si.
Marchamos os chinitos e eu acompañados dun Irlandés e dunha sueca (Marlene)...encantadora que falaba un pouco de español nun coche, o tonto neste caso... eu, tuven que ir na maleta (teño un video ben gracioso), e fómonos cara Santa Teresa famosa.
Fomos ó médico, despois cenar e pa cama, e xa me ves a min durmindo nunha habitación cun irlandés que non deixaba de fumar marihuana, unha sueca ben salada e os dous chinitos, un ca cara coma un cromo e o outro a bicos nil (é verdá) jajaja! moito me rin. Estuvemos un cacho falando desto e daquelo...ó final quedamos falando a sueca e eu porque os outros durmían.
Ah!... a sueca eu quedamos en que... había que madrugar.
O segundo día, andar polo monte..., o que me facía falta, eu que son do monte vanme aprender a andar por el??, estaría boa...o caso é estuvemos andando tres horas de mañá e tres de tarde, están tolos, non me volven pillar noutra, sí moi bonito e tal..., ó Manolo da Nuria seguramente lle encantaría...plantas raras e esas cousas...pero e min... xa ves... o caso é que cheguei ben canso a Aguas Calientes, un sitio que se non fora polo Machupichu non existiría, para min horrible, sólo bares hoteles e restaurantes...en fin...cenamos e volvemos pa cama os mismos do día anterior, os chinitos non viñeron andar porque o menos tonto deles tiña mal de altura tamén ou non sei que (eso porque mo traduciron...) eu díxenlle que masticara folla de coca, miroume cunha cara...de chino...o caso é que estábamos na misma situación que o día anterior, o irlandés fumando marihuana, os chinitos acariñándose (non eran gays...creo) e a sueca e eu acabamos falando ...moi ben.
Ah! a sueca e eu volvemos acordar que había que madrugar.
Terceiro e último día, subida xa a Macupichu, ás cinco da mañá en pié, ala...esi.... pa empezar ben o día, chovendo...pero a mares...ó final tuvemos que coller un autobús que te leva polo único camiño que hai, é un camiño de terra, os microbuses teñen que parar nas curvas se ven outro de frente, e curioso... Seguía chovendo...buff!, entramos, eran polas 7 da mañá, o guía empezou a explicar a historia... pero chover seguía chovendo por nós que era unha maravilla...anduvemos para un lado pro outro, unha niebla... non se vía nada... oye pois pa completar os tres días non está mal...ay que joderse...decía eu polo baixo. Eí polas 9 empezou a aclarar e hasta deixou de chover un pouco pero seguía chispeando...amigo entonces a min puxéronseme os pelos de punta, é que...que importa que vos diga, non é comparable a nada, e que o lugar onde está é...non sei..., para min foi das cousas máis impresionantes que vin na miña vida.
Eu salín antes có resto porque pedín irme nun tren hasta Huyantaitambo (2 horas) para chegar antes a Cusco, e que tiña estar, chego a estación e...ala...premio...retraso..porque caiu unha barroncada na vía, dúas horas máis... por fin salgo e chego a Huyantaitambo e en principio alí íbame esperar alguén pra coller ou autobús e traerme a Cusco cun cartel co meu nombre... eso eche ben curioso sales por unha cancela e unha pila de xente con nombres nun papel...jajaja! eu nunca o vira...o caso e que alí non había nadie co meu nombre...
xa me ves a min negociando un autobús, paguei pouco pero fun sentado no suelo, o caso é que cheguei ó hostel e por pouco teño que durmir no sofá... en serio, non había camas...doume conta que por aquí hai que ser un pouco chantajista e púxenme a falar ca da recepción...é boa rapaza é conseguiume unha cama desfeita..pero unha cama...xa llo pagarei. Era sábado tomei unha copa con Rodolfo e demáis xente... e pa cama como unha persona adulta, ademàs gústame ir aquí a un parque (parque de San Francisco) tocar tódalas mañás e como era domingo prestoume moito.
E así foi a miña ruta do Machupichu, ah! ó final descubrín que a sueca estaba liada co que fumaba marihuana e cos chinitos eran Coreanos jijiji!
Boas noites!
PD. Teño que decir que hoxe estou un chisco triste, marchou para seguir camiño a miña media....non sei se naranja...pero a miña media, algún día vola presentarei nunha canción.
Cusco, 30 de noviembre son as 19.43h.
Como dixen onte, o castro de Santa Tecla peruano (Machupichu)...a verdá non é por darvos envidia nin cousa ningunha pero é un sitio ó que hai que ir unha vez na vida, xa sabedes que a min eso das pedras, monumentos y etc...pois non e vai moito, pero non son as pedras nin a historia dos que viviron alí, é o lugar onde está, dígovos de verdá que se me puxeron os pelos de punta, non se pode explicar, hai que estar alí pra velo, nin fotos nin carallos, as fotos que tamèn sabedes que ni fú ni fá pra min non dicen nada, pero nada!, e eso que tuvemos un día de auga para dar e regalar, non parou un momento en todo o puto día pero mereceu a pena desde logo.Cóntovos así rápido o tour:
O primeiro día empezou polas 7 da mañá, viñéronnos buscar ó hostel salimos praló dous colombianos, unha de California, dous autralianos, tres chilenos, un navarro e unha italiana (parexa) e pa completala, dous chinitos, que ó final compartín días con eles, xa vos contarei...
Chegamos a 4350 metros de altura pra facer un descenso de 3 horas en bibicleta cousa que me flipou, facía 15 anos que non subía nunha pero é que...ó ser cara baixo...axudar axuda, foi genial!, o caso é que chegamos alí e... un frío... chovendo coma se a tiran a baldes, eu decía vaiche boa...bueno..., salimos e cando ibamos baixando pero cando levábamos unha hora baixando cambiou un pouco o clima, deixou de chover e hasta salíu o sol, as vistas impresionantes, claro as carreteras están un pouco...esi... como o carallo, hai que cruzar "ríos" ten partes de terra etc..., bueno pois os chinitos moi emocionados eles e sobre todo un, baixaba jiji jaja...yo tadelanto me vuelvo a frenar tumba taramba...que chegamos a unha zona de obras e o chinito máis tonto porque listos ningún dous eran eh!, todos frenando e el dando pedal...cruzou o riachuelo e topouse cunha pedra e...pum! ala...o chinito polo aire...caiu coma un sapo tal cual, eu dixen...matouse...dalí a un momento levántase esi con cara de que vaia ostia me metín..., poñer puxo a cara coma un cristo, canimal...montárono na furgoneta e ala.... eu e o navarro non dábamos aguantado ca risa...jjajaa!!. Pero pa que vexades que son boa persona, eu díxenlle ó guía que despois... na noite eu iba con eles o médico en Santa Teresa, un pueblo no medio da nada entre montes que dicen que é impresionante...non sei qué... si oh! se ven a Ferrería do Incio flipan, o que pasa é que estes palanganas véndeno tan ben que...uh! que bonito...si home si.
Marchamos os chinitos e eu acompañados dun Irlandés e dunha sueca (Marlene)...encantadora que falaba un pouco de español nun coche, o tonto neste caso... eu, tuven que ir na maleta (teño un video ben gracioso), e fómonos cara Santa Teresa famosa.
Fomos ó médico, despois cenar e pa cama, e xa me ves a min durmindo nunha habitación cun irlandés que non deixaba de fumar marihuana, unha sueca ben salada e os dous chinitos, un ca cara coma un cromo e o outro a bicos nil (é verdá) jajaja! moito me rin. Estuvemos un cacho falando desto e daquelo...ó final quedamos falando a sueca e eu porque os outros durmían.
Ah!... a sueca eu quedamos en que... había que madrugar.
O segundo día, andar polo monte..., o que me facía falta, eu que son do monte vanme aprender a andar por el??, estaría boa...o caso é estuvemos andando tres horas de mañá e tres de tarde, están tolos, non me volven pillar noutra, sí moi bonito e tal..., ó Manolo da Nuria seguramente lle encantaría...plantas raras e esas cousas...pero e min... xa ves... o caso é que cheguei ben canso a Aguas Calientes, un sitio que se non fora polo Machupichu non existiría, para min horrible, sólo bares hoteles e restaurantes...en fin...cenamos e volvemos pa cama os mismos do día anterior, os chinitos non viñeron andar porque o menos tonto deles tiña mal de altura tamén ou non sei que (eso porque mo traduciron...) eu díxenlle que masticara folla de coca, miroume cunha cara...de chino...o caso é que estábamos na misma situación que o día anterior, o irlandés fumando marihuana, os chinitos acariñándose (non eran gays...creo) e a sueca e eu acabamos falando ...moi ben.
Ah! a sueca e eu volvemos acordar que había que madrugar.
Terceiro e último día, subida xa a Macupichu, ás cinco da mañá en pié, ala...esi.... pa empezar ben o día, chovendo...pero a mares...ó final tuvemos que coller un autobús que te leva polo único camiño que hai, é un camiño de terra, os microbuses teñen que parar nas curvas se ven outro de frente, e curioso... Seguía chovendo...buff!, entramos, eran polas 7 da mañá, o guía empezou a explicar a historia... pero chover seguía chovendo por nós que era unha maravilla...anduvemos para un lado pro outro, unha niebla... non se vía nada... oye pois pa completar os tres días non está mal...ay que joderse...decía eu polo baixo. Eí polas 9 empezou a aclarar e hasta deixou de chover un pouco pero seguía chispeando...amigo entonces a min puxéronseme os pelos de punta, é que...que importa que vos diga, non é comparable a nada, e que o lugar onde está é...non sei..., para min foi das cousas máis impresionantes que vin na miña vida.
Eu salín antes có resto porque pedín irme nun tren hasta Huyantaitambo (2 horas) para chegar antes a Cusco, e que tiña estar, chego a estación e...ala...premio...retraso..porque caiu unha barroncada na vía, dúas horas máis... por fin salgo e chego a Huyantaitambo e en principio alí íbame esperar alguén pra coller ou autobús e traerme a Cusco cun cartel co meu nombre... eso eche ben curioso sales por unha cancela e unha pila de xente con nombres nun papel...jajaja! eu nunca o vira...o caso e que alí non había nadie co meu nombre...
xa me ves a min negociando un autobús, paguei pouco pero fun sentado no suelo, o caso é que cheguei ó hostel e por pouco teño que durmir no sofá... en serio, non había camas...doume conta que por aquí hai que ser un pouco chantajista e púxenme a falar ca da recepción...é boa rapaza é conseguiume unha cama desfeita..pero unha cama...xa llo pagarei. Era sábado tomei unha copa con Rodolfo e demáis xente... e pa cama como unha persona adulta, ademàs gústame ir aquí a un parque (parque de San Francisco) tocar tódalas mañás e como era domingo prestoume moito.
E así foi a miña ruta do Machupichu, ah! ó final descubrín que a sueca estaba liada co que fumaba marihuana e cos chinitos eran Coreanos jijiji!
Boas noites!
PD. Teño que decir que hoxe estou un chisco triste, marchou para seguir camiño a miña media....non sei se naranja...pero a miña media, algún día vola presentarei nunha canción.
Cusco, 30 de noviembre son as 19.43h.